Ode aan onze vijf kinderen

Als je mij vier jaar geleden had verteld dat ik nu opnieuw zou samenwonen met Jeroen -wat is dát een leuke vent-, in ons 'Soof-huis Bij Fientje'in Waubach, als één gezin. Een samengestelde chaos van twee volwassenen, vijf kinderen (waarvan 4 pubers en Guus), een jaloerse Vizsla met ADHD en een Teckel-prinses met grootheidswaanzin (alle componenten zie ik terug bij enkele gezinsleden), dan had ik je onmiddellijk voor gek versleten. Maar niets is minder waar en we hebben het heel fijn.

Is het makkelijk? Nee. Ging het vanzelf? Nee. Gaat het vanzelf? Nee. Je zult er altijd aan moeten blijven werken. Het kost energie, veel energie; zo veel dat heel Landgraaf hier zijn licht van kon branden.

Deze blog is voor iedereen. De liefhebbers, de fans, de aanhakers, de afhakers, de herkenners, de nieuwsgierigen, degenen die het compleet oneens zijn, degenen die stiekem lezen om te weten en vooral niet reageren, maar de andere kant opkijken, maar bovenal is deze voor onze kinderen. Jill, Joris, Ruud, Roel & Guus deze is voor jullie. En ook een beetje voor jullie papa en mama en hun liefdes. 

Van gezin, naar gescheiden gezin, naar samen ouders, naar samengesteld-gescheiden gezin en toch samen ouders. Er verandert zo enorm veel. Veel meer dan ik ooit had kunnen overzien toen ik de bewuste keuze maakte om te gaan scheiden. Mensen komen en mensen gaan in je leven. Mensen maken andere keuzes dan jij je bedacht had. Soms komen die hard aan en doen ze pijn. En soms is het oké. Ben ik veranderd? Die vraag krijg ik opvallend vaak gesteld. Ja, dat ben ik en ik kijk ook anders dan voorheen tegen zaken aan. Het was een bumpy road om te komen waar ik nu ben. Het is goed zo. Ik gun iedereen de wereld en alle geluk. Ben niet haatdragend of teleurgesteld in wie dan ook. Had ik het anders gedaan als ik toen wist wat ik nu weet? Zeker weten niet. 100%

Maar daar zijn we dan.. Judith (40) -ik hoef mezelf niet verder te introduceren, denk ik. Anders lees eerst even de andere blogs- en Jeroen (46) geweldige vent, knap ook, rustig, sportief, grappig, intelligent, harde werker, living on the edge, vergeetachtig, tikkeltje impulsief, geduld staat niet op de kaart en papa van Jill en Joris. Nahhh combineer dit met mij en je krijgt een bom energie waarmee je menig oorlog kunt winnen. Dan hebben we vijf geweldige kinderen, allemaal met hun eigen handleiding, explosiegevaar en ontzettend hoog aai- en knuffelgehalte. 

De jeugd van tegenwoordig

Jill (17) is lief, tikkie chaotisch of noem je dat enorm rommelig, puber, bezorgd, een open boek, de bedenker van de denker, heeft de hele wereld aan haar voeten, dierenvriend -maar géén oliebeestjes-, familiemensje, het enige meisje tussen al het testosteron en heeft verkering met Quinn (16) super leuke, knappe jong oet 't durp, heerlijk nuchter met enorm droge humor. En dan hebben we Joris (14), knappe vent, opper-puber, grappig, zwarte humor waar d'r duvel zelf soms zijn wenkbrauw voor optrekt, houdt van mooie spullen, zuinig op vooral zijn eigen spullen, onze souschef, dodelijk duo met Ruud en heeft een onverklaarbare liefde voor Marokko. Oké dan Ruud (14) zwart/wit, een meer logisch en praktisch kind ken ik niet, in de bloei van zijn pubertijd, heeft het vermogen zijn eigen computer samen te stellen en in elkaar te zetten, maar weet niet hoe hij de vuile was in de wasmand krijgt, zeer gevat en grappig, de nodige zelfspot, keihard op de feiten en uitzonderlijk letterlijk in opvattingen. Opgevolgd door Roelie (12). Roel is het tegenovergestelde van Ruud; multicolour, regenboogkind, een heerlijke kletskous, prachtig mooi kind, pre-puber opzoek naar alles in het leven, gevoelig, zeer sportief en atletisch, zweeft, zorgt voor het hele gezin, fluctueert binnen vijf seconde van voorbeeldig naar bloed irritant. Dat brengt ons bij Guus (9) 

de benjamin van het stel, een heerlijk eigenzinnig kereltje, degene die nog écht met speelgoed speelt, niets kinderachtig vindt, met een zwerver zijn zakgeld deelt, in een winkel plat op de vloer gaat liggen en dat de normaalste zaak van de wereld vindt, tot schaamte van zijn broers en zus, die dat vervolgens toch wel grappig vinden en zelf ook gekke dingen gaan doen -behalve Jill, die doet dat écht niet-. Dit zijn wij; een doorsnee samengesteld gezin. Zeven individuen. Allemaal van dezelfde waarde. 

Oranje gezin

Twee gescheiden gezinnen met co-ouderschap. Het ene gezin is geel, het andere rood. Twee gezinnen waarbij de verdeling en weekenden 100% synchroon lopen, waanzin he? Dit was van te voren niet, maar wel bespreekbaar, dus zodoende. Dit betekent dat de eerste helft van de week en de oneven weekenden zijn we met zeven en soms, ik bedoel meestal acht. Dat is highlife, maar vooral heel gezellig. Hoe drukker het is, hoe rustiger ik word. Ik val ook altijd in slaap bij Jochem Meyer of Bert Visscher. Vanaf woensdagmiddag en de even weekenden zijn we met z'n tweeën. Geloof me; hoeveel ik ook van ze houd en dat is zielsveel, maar dit is ultiem. En ik durf hardop te zeggen, dat menige ouder jaloers is op die Q-time. 

Samen zijn wij oranje. Oranje? Ja oranje. En dan kijken we Lang leven de Liefde of First dates, lachen ons kapot en denken; het kan altijd erger. Ja da.. We hebben het gezellig, bij ons is het nooit saai en we kijken bíjna nergens meer van op. Mooi gekleurd pallet. 

Dan wonen die zeven oranje mensen allemaal in één huis 'Bij Fientje'. Een heerijk huis uit 1911 met een enorm 'Soof-gehalte'. Het huis was vroeger een oude kruidenierszaak en is opgebouwd uit kamers met opkamers, elk kind heeft zijn eigen slaapkamer (ehh ja, zoek eens een huis met zes slaapkamers, of met de potentie om zes slaapkamers te creëren. Juist). Iedereen kan zich terugtrekken des gewenst. Wat echter typerend is voor ons gezin, is dat we continu als een magneet aangetrokken worden. Als Jeroen aan het koken is (inderdaad ik kook nog steeds niet, gaat niet gebeuren ook), staan we met z'n allen in de keuken. Vaak wordt er ook nog commentaar gegeven op wat er in de pannen zit, vindt Jeroen ook heel fijn. Meestal kookt hij écht wel goeie moekie foekie met kallefunsius, dat is ook meteen een van de redenen dat het zo goed klikt tussen ons. Hebben we gegeten en de zooi moet opgeruimd worden is iedereen opeens huiswerk maken op z'n kamer.. Serieus. Ze maken nóóit huiswerk en al helemaal niet op hun kamer, alleen na het eten. Herkenbaar trouwens. In de ‘90 deden de kinderen dat ook…..

Eerlijk is eerlijk de weg naar de vaatwasser wordt gevonden. Hoe die vaatwasser open gaat weten we niet zeker, dus dan zetten we het met z'n allen erop. Want níet openmaken, niet doen hoor.. Stel je voor hij is vol of hij is schoon! Schoon, dan word je geacht hem leeg te maken. Nee, we nemen geen enkel risico, we zetten het erop en dat doen we allemaal heel standvastig. Stapelen? Nee man! Borden zet je toch allemaal verspreid over het aanrecht? Hoezo op elkaar?  Dat dus. 

Stiefmoeder

Kennen jullie de term bonus- of reserve moeder/mama vader/papa? Daar doen we niet aan mee. Alsjeblieft, gewoon Judith en aan de andere kant Jeroen. Noem het beestje gewoon bij de naam. De term is stiefmoeder. Dat woord heeft de Nederlandse taal er nu eenmaal aan gegeven en zo is het voor ons. Daar is helemaal niks mis mee. Ik heb daar geen vervelend gevoel bij. Dat Assepoester vette pech had met haar stiefmoeder, ja daar kan ik niks aan doen. Ik doe het best aardig als stiefmoeder, ja dat zeg ik zelf! Ze hebben namelijk een lieve mama en die drie van mij een lieve papa. Beiden zijn altijd welkom bij ons. Onze deur staat open voor alles en iedereen die ze liefhebben. Ik heb er dan ook geen enkel belang bij om ook maar iets van die rol op of over te nemen. Dat weten de kids ook. Ik heb een heel andere rol. Ik ben er als ze me nodig hebben, ik luister als ze willen kletsen en als ze mijn mening vragen, dan krijgen ze die te horen. Dat geldt gewoon voor ze alle vijf. En voor sommige dingen heb je gewoon je eigen lieve mama nodig, dat is heel normaal.

En zo vieren Danny en ik nog steeds de verjaardagen van onze kinderen samen. Daar hebben ze in onze ogen papa èn mama bij nodig. En dat met iedereen, iedereen samen in één ruimte, inclusief nieuwe liefdes en daarbij horende kinderen, ouders, ooms, tantes, neefjes en nichtjes etc. Dat is vooral wennen voor de omgeving, maar wij hebben er altijd zo ingestaan en doen dit nog steeds op dezelfde manier, alleen nu met een extra toevoeging. Danny heeft een heel lieve nieuwe liefde en daar zijn mijn jongens mee gezegend. Daar ben ik dankbaar voor. 

Mensen die er niet (meer) bij willen horen, hebben daar alle recht toe. Hun keuze, voor ons zijn ze welkom. Ook ik ben een mens met onhandige keuzes. Ik vergeet soms dat mensen daardoor problemen met mij hebben in plaats van andersom. 
Ik dacht ook altijd dat niemand een kamp hoefde te kiezen. Maar op het moment dat je de keuze maakt uit elkaar te gaan, maakt je omgeving ook een keuze en soms is dat niet hoe jij het in je hoofd had. Soms gebeurt dat zelfs jaren later. Of een switch van kamp. Dat mag natuurlijk ook. Voor mijzelf was het waarschijnlijk helemaal niet nodig, maar voor anderen is dat wel nodig om ermee te kunnen dealen. Zelfs het gedrag van vrienden van vrienden verandert. Er gebeuren dingen waar je je gewoonweg niet bewust van bent, of tekort bent geschoten. Ja, dat klopt. Soms is dat oké en soms doet dat pijn. Loslaten en doorgaan.

Keukentafelgesprekken

De thema's van onze keukentafel gesprekken zijn redelijk eentonig, worden vooral gekozen door de pubers en dan nemen Jeroen, Guus en ik vooral de rol van toehoorder op ons. We leren veel bij elke dag weer. Soms tot rode oren, soms weten we oprecht niet waar ze het over hebben. Bij Guus denken we vaker dat hij het niet meekrijgt; denk opnieuw. De top drie is de verbindende factor in hun gesprekken en laat ik het zo zeggen; dat zijn niet de thema's over positieve gezondheid. Het motto 'Alles is bij ons bespreekbaar' neemt niet alleen Ruud letterlijk. Ik flapper soms met m'n oren en soms staan ze zelf van hun eigen openheid te kijken. Nooit te oud om te leren is een klassieker aan onze keukentafel. Er is ruimte en dat is wat wij ontzettend belangrijk vinden. 

Het zijn vijf individuen die zichzelf en hun interesses heel belangrijk vinden. En dat zijn ze ook! Mooi is hun uitgesproken visie op zaken die vervolgens haaks staat op wat de ander vindt. De verontwaardiging en de discussie die dan ontstaat is onbetaalbaar. Ik heb een poging gedaan om het allemaal te begrijpen, maar dat is intensiever dan trekken aan een dood paard. Het laten gebeuren daarentegen zet hen in hun kracht. Negen van de tien keer komen ze er zelf uit, loslaten dus. Ze hebben ons niet meer overal bij nodig, ze maken eigen keuzes, vormen een eigen menig en hebben het recht hun eigen fouten te maken en hun leven te leven op hun eigen manier. Ze hebben ons wel nodig, maar niet meer op dezelfde manier en niet meer continue met onze fysieke aanwezigheid. We wachten op de eerste die in zomer aankondigt níet meer mee op vakantie te gaan. Kleine meisjes worden groot en maar goed ook!

Kerstboom opzetten

Sinterklaas doen we niet meer aan, maar owee als we geen pepernoten of chocolade letters in huis halen.. Anyway, na die pepernoten en chocolade letter moest er een kerstboom komen. Maar dan ook een échte. En een tot aan het plafond (3.40m). Zo gezegd, zo gedaan. Wij met de bolderkar bei d'r Dortants een mooi exemplaar uitgezocht. En dat gaat dan zo.. Eerst kammen we de hele binnenplaats uit, om vervolgens te concluderen dat er een prachtig, mooie boom tussen staat, maar stél je nu voor er staat boven in de wei een nóg mooiere boom? Dat risico durft helemaal niemand van ons te lopen en dus met z'n allen de wei in. Na vier rondjes tussen de honderden kerstbomen komen we allemaal tot de conclusie dat die ene boom op de binnenplaats het allermooist is en we die gaan meenemen. Normaal gesproken zou het verhaal aflopen met het gegeven dat op het moment wij terug op de binnenplaats komen, de boom net verkocht wordt aan een ander gezin, maar dat was nu niet het geval. Dit was ónze boom. Onze allereerste, echte kerstboom van 3,5 m (Ja, we knippen er liever een stuk af, dan dat hij te kort zou zijn..). Vervolgens thuis aangekomen gaat Jeroen zagen, knippen, passen en meten. De rest haalt álle kerstversiering die er te vinden is van zolder. Met het openen van de dozen komen de herinneringen, vroeger komt even terug. Euforie gemixt met warme gedachtes aan toen, het is goed zo. Na de worsteling met drie lampjeskettingen hebben we met z'n achten de boom versiert en álles hangt erin, d'r ganse santamekroam; versiering van twee gezinnen in volle glorie, ballen in alle kleuren, soorten en formaten, knutsels, houten hangers, slingers, drie pieken, omdat we niet konden kiezen. Wat zijn we trots op deze boom. Dit is ónze kerstboom. Supergaaf.. Klaaaar en poef iedereen is gevlogen. Weg, foetsie. Niemand die nog op of om kijken naar de onplofte wereld die ze achterlaten. Ik was Hans Klok weer eens aan het vervloeken. Nee, daar staan Judith en Jeroen met hun goed fatsoen, met de zooi, de naalden, lege dozen, verpakkingen, bubbelfolie en al de rest dat toch geen plekje kreeg. Sjiek die boom... 

TROTS

Wat zijn we trots op die vijf. Wat was het een rollercoaster. Wat hebben ze geleverd. Hun veilige omgeving achtergelaten. Een streep moeten trekken en opnieuw beginnen. Een omgeving, veilige haven wordt een definitieve herinnering. Het blijft gewoon hard werken met z'n allen, maar wat doen ze het goed! In de bloei van hun leven, hartstikke in de pubertijd. Ze hebben helemaal geen ruimte voor life changing events, flauwekul en lastige ouders. Laat staan verliefde ouders! Ze zijn volop zelf in ontwikkeling. En toch geven ze complimenten en toch doen ze allemaal mee. Is het altijd makkelijk? Nee, voor niemand. Ze hebben allemaal hun eigen struggles en worstelingen en die mogen er zijn. Sommigen praten erover, sommigen lossen het op in stilte of gewoon op een andere manier. 

Rozengeur en maneschijn? Nope, maar wel een thuis, een deur die voor iedereen openstaat, een ruimte om jezelf te mogen zijn en je eigen keuzes te mogen maken.
En nogmaals, dit gaat niet vanzelf, dit kost energie van iedereen. Maar het kán wel. Als de energie die wij met z'n zevenen en iedereen er omheen erin stoppen gegenereerd kon worden, zat er niemand in crisis en was er genoeg voor iedereen.

Merry Christmas , Judith & co