Het kan een beetje overkomen als vloeken in de kerk, dus feel free om dit níet te lezen. Deze blog kan schokkende passages bevatten. Afhaken mag.
Puur mijn visie, zit ook niet iedereen op te wachten.
Just my point of view.
Jaha, ik hoor jullie wel "Niet doen Juud! Dit is toch iets heel persoonlijks? Je hoeft je voor niemand te verantwoorden." Ja klopt. Aandoenlijk die beschermende typetjes. Nah kom op, wat is het állerergste dat kan gebeuren? Ohja, dus?
Ik heb er een tijdje helemaal niets over gerept, geen behoefte ook. Waarom zou ik? Ik heb me op de vlakte gehouden. Het is allemaal geen geheim en mensen die direct vragen krijgen -meestal- een eerlijk antwoord. Een periode van radiostilte van mijn kant? Nee, eigenlijk niet. Meer een periode om bewust te luisteren. Vooral naar m'n kids. Maar ook om me heen. Jeetje mensen. Soms wilde ik dat mijn oren net zoals die van mijn kids waren: puur ter decoratie.
Scheiden. Het ís wat!
'Die arme kinderen'. Die arme kinderen?! Dat zijn helemaal geen arme kinderen als je daar met heel je gezond boerenverstand mee omgaat. Het zijn arme kinderen als je kost wat kost bij elkaar blijft en hen daarvan de reden maakt. Ik ontken niet dat er altijd iets blijft hangen, er een deukje, een barstje gevormd wordt. Maar niets doen is op een gegeven moment ook geen optie meer. Haal die kop uit het zand.
Wat zou jezelf voor je kinderen willen als ze later onverhoopt in dezelfde situatie terechtkomen? Wat zou jij je kinderen meegeven? Beetje fluitend om je heen kijken.. "Potverdikkie, lekker weertje wa?"
Gisteren was dé bezoekersdag van 'groot kamp' van Jong Nederland. -of die dag heel veel goeds doet, laat ik even in het midden. De impact van de teleurstelling van mijn kids als ik er niet zou zijn, is groter dan mijn idee over troosteloos moeten achterlaten als de bezoekersdag voorbij is. Maar goed, andere discussie!- Op die bezoekersdag, daar waren Danny en ik samen. Heel verwarrend voor sommige andere bezoekers, want "Ze zijn toch uit elkaar?" Moet je mij hebben. Huh, ja dus?
Op 16 juni deed Roelie zijn communie, dit hebben we én samen gevierd én Danny en ik hebben zonder ook maar enige twijfel of elkaar af te maken naast elkaar in de kerk gezeten. Pootje lappen telt niet, toch? We hebben zelfs met elkaar kunnen lachen. Blijkbaar vreemd. "Het zag er bij Judith en Danny best wel normaal uit. Die waren toch uit elkaar?" Maar wacht eens even! Vertel me nu, ben ík nu gek? Dat is toch je streven?! Het gaat op die specifieke momenten toch om je kind en niet om ons volwassenen. We gaan het toch zeker niet raar vinden, dat het lijkt alsof er niets aan de hand is. Juist omdat velen onder ons het niet lukt onder het motto 'samen'.
Of dat nu op een bezoekersdag of een feest is. Het gaat er toch niet om naast wie we zitten, waar we zitten, hoe lang we daar zitten?! Hebben wij volwassenen dan opeens niet meer het vermogen om ons daar overheen te zetten? Wát nou papa's week of mama's week?! Doe anders even normaal zeg. Verplaats je heel even in je kind. Het is bezoekersdag, daar horen papa én mama bij als het aan hen ligt. Kinderachtig en volwassen gedrag, ironisch genoeg kun je die in veel gevallen het best even verwisselen.
Dit zijn toch zeker dé momenten van onze kids. Onze kids ja! Waar we een aantal jaar geleden ónvoorwaardelijk voor hebben gekozen met een bepaalde partner, omdat die zo leuk was. Geen haar op mijn, nee óns hoofd die eraan denkt daar een beetje onze volwassen sores te moeten uitstralen. Nee man, dat zijn toch zeker onze genietmomentjes.
Zomaar even twee voorbeelden, maar ik heb er nog 10. Zal ze jullie besparen.
Het lijkt wel de omgekeerde wereld. Ik ben niet in de veronderstelling dat dit enkel mijn situatie betreft. Nee zeg hallo, ik ben niet wereldvreemd. Ik vraag me wel af: Is het tegenwoordig dan normaal -er is iets met dat woord, kan het niet eens nórmaal uitspreken zonder er een nadruk op te leggen- dat als je als partners uit elkaar gaat, je elkaar het licht in de ogen niet gunt? Tja, dat ligt helemaal aan de situatie. Bemoei ik me verder ook niet mee. Vind ik namelijk niks van. Maar hoort dat zo? Waar gaat het dan mis bij mij? En al ís dat zo, dan heeft daar toch niemand wat mee te maken? Maar je hebt je wel te gedragen ten opzichte van je kids, niet? Dat zijn we aan ze verplicht, toch? Zeker! Iets met een voorbeeldfunctie. Normen en waarden die je mee wilt geven. Iedereen op zijn eigen manier. Niemand kan oordelen over het verhaal van een ander zonder het te kennen. Of zeg ik nu iets heel vreemds? Nah, ík weiger in ieder geval camouflage strepen te dragen en ik ga in ieder geval niet met modder gooien. "Ja tuurlijk, lekker makkelijk. Jij hebt de keuze gemaakt. Simpel zat." Ach zo ja, die hebben we ook nog...
Naast 'die arme kinderen' heb je ook 'die arme achterblijver'. Tenminste als je zoals in ons geval een eenzijdige beslissing neemt. Die achterblijver heeft hier niet voor gekozen, die had helemaal geen probleem en wordt zomaar in de steek gelaten. Alsof die beslissing zomaar even uit de lucht komt vallen, zonder enige aanleiding. Nee klopt, heb ik me twee weken geleden bedacht. "Ut Juud is get sjpontaan en impulsief. Dat wit nit wat ut wilt" of jaja dé midlifecrisis. Anyway, in ons geval blijf ik ook nog eens in 'het huis' wonen, dat is al helemaal belachelijk! Want degene die de knoop doorhakt, die moet gaan. Mij is even ontschoten in welke wet dit vastgelegd is. Die laatste hoorde ik trouwens gisteren voor de deur van de supermarkt. Zou het misschien kunnen zijn dat hét huis ook een rol van betekenis heeft en voor de één misschien wat meer dan de ander? Of dat de kids in hun vertrouwde omgeving kunnen blijven? Zou er zomaar mee te maken kunnen hebben. Dat huis is alles, dat is mijn thuis.
Maar wat is er eigenlijk met 'de beslisser'? Speelt die ook nog een rol? Is die álles schuld en heeft nergens meer recht op? Of zou het ook een dappere keuze kunnen zijn? Een lang overwogen beslissing waar je voor jezelf jaren over doet? Zou die beslisser KO kunnen zijn van het vechten of trekken aan dat verdomde paard, wat gewoon morsdood blijkt te zijn? Ik noem maar eens wat. Zou dat kunnen? Ik heb écht niet het idee dat ik het allemaal goed doe en zo goed weet. Ik ben zéker niet Roomser dan de Paus (hoe Rooms die ook mag zijn). Ik weet helemaal niks. Meen je serieus dat ik verdomme geen ander beeld en verwachting voor mezelf had van mijn leven dan de afgelopen 2,5 jaar; stomme gebeurtenissen, lifechangers, strugglen, uit elkaar gaan, daarmee levens overhoop halen en daarmee weer drie jongens met me meetrekken. Maar soms lopen dingen nou eenmaal anders dan gepland. En geloof me, ik heb nog heel wat te leren en goed te maken. Vooral met mezelf.
Éen van de dingen die mij altijd bij zal blijven en ik geleerd heb van onze mediator (wat een fan-tas-tisch mens is dat): Het verschil tussen ouderschap en partnerschap. In mijn geval komen 9 van de 10 irritatie voort uit partnerschap. What was I thinking?! Struggles, irritatiefactoren, minder fijne karaktertrekjes ze waren er al die tijd al hoor! Ook tijdens de relatie. Wat maakt dat nu -op het moment dat je uit elkaar gaat- dat je verwacht dat die dingen opeens weg zijn? Dat kan toch helemaal niet? Iets wat er altijd al was, is er ook nog op dat moment. Ik zal je een geheim vertellen, dat gaat niet meer weg, dat blijft! Je verandert een persoon niet -vraag je ook even af of je dat moet willen- daar is intrinsieke motivatie voor nodig, een reden en erkenning van een probleem.
Met stip op twee: Ut durp, meningen, adviezen en verhaallijnen van mensen die je verhaal niet eens voor een kwart kennen. Geloof me, ik kan een boek schrijven in wel 20 verschillende versies van personen die mijzelf nog niet één vraag gesteld hebben. Vind dat zó waanzinnig knap. Ik denk dat Victor Mids omvalt van jaloezie als hij dit zou weten. Hey wacht even, stom. Dat weet hij natuurlijk allang...
Iedereen vindt wat, weet wat, daar hoef je niks voor te doen, gaat vanzelf! Kampen worden heel natuurlijk gekozen. Daar heb je écht geen twee verhalen voor nodig, maar wél dat kamp anders telt het niet.
'Jullie?! Nee toch?! Totaal niet zien aankomen. Nooit wat van gemerkt.' Nee allicht niet! Er zaten geen barstjes in dat perfect ogend leven, dat was wat de buitenwereld zag en wilde zien. Er bestaat in mijn beleving, geen perfect. Trouwens niks mis mee, om dat zo direct te delen wat mij betreft. Ik stond meer verbaasd van mijn affaire naast de relatie, de relatie die er al was tijdens de relatie en de relatie met een vrouw.. Of nee, eigenlijk ook niet. Sommige versies begrijp ik zelfs nog wel. Dat is toch gewoon wat gebeurt? Dat is toch wat mensen doen van nature. Hmm, wat is nu eigenlijk mijn probleem he? En wat dan nog? Al ís het zo? Choqueert dit echt zo enorm dat we allemaal van slag zijn en niet meer kunnen functioneren in onze dagelijkse bezigheden?
"Trek je niets aan van wat ze zeggen." Uhuh. Hoe ga je daarmee om? Verschillend. Ligt eraan wíe het zegt, wát er gezegd wordt, hoe het gezegd wordt, hoe je eigen gemoedstoestand erbij hangt, of huppelt en die van de persoon tegenover je. Er is niet echt één manier. Maar ook hierbij: denk aan de kids. Die drie komen wel eens thuis met verhalen. Schaamteloos. Het is een pré in deze situatie als je goed kunt improviseren. 'Please, judge me when you're perfect'.
En mensen, ik weet het; het kan allemaal nog vele malen erger! Ik ben niet zielig. Alles behalve zelfs. Er zouden meer mensen hun radiostilte eens moeten verbreken. Niet omdat ze zielig zijn, aandacht nodig hebben of iemand te schade willen berekenen, maar wél om zichzelf eens te uiten. Uiten, net zoals iedereen (on)gevraagd doet.
En weet je waar ík zo enorm trots op ben? Op hoe Danny en ik dit samen fixen voor die drie. Wat een top vader is dat! Held! (Joa, ich huur dich "Juud huur 'ns op jong" Oké, oké, oké) 'Is er dan geen verdriet? Is het één groot feest der verlichting?' Nee, natuurlijk niet. We zijn natuurlijk niet voor niets uit elkaar. Blijkbaar kunnen wij nu afzonderlijk wel samen, wat we samen enkel afzonderlijk konden. En we struikelen, vallen, staan op, herhalen het nog eens en weer door. Zouden meer mensen moeten doen; gewoon eens plat op het gezicht gaan.
Is het makkelijk? Nee! Gaat het vanzelf? Nope.
Ik weet niet veel dingen zeker, maar dit is één van de dingen die ik wél zeker wist en nog steeds weet. Soms maak je meer kapot door de dingen te blijven doen zoals je ze altijd al deed.
'We are very good lawyers for our own mistakes, but very good judges for mistakes of others'
Reacties
Een reactie posten